Michiel’s motivatie lijkt me duidelijk maar dit wil hij nog even kwijt:
We moesten gewoon weer meedoen. Na alle ellende als je hoort dat je zoontje de ziekte van Duchenne heeft , was Duchenne Heroes voor mij dé uitlaatklep van 2008. Met alle fysieke maar ook vooral mentale hulp van Team 2008, familie, vrienden, kennissen, collega’s en sponsoren werd het een hele speciale week toen in september. Ik was zeer gespannen, voor de koers, tijdens de koers en dit nam pas af in de winter van 2008/ 2009. Vooral de etappe naar Valkenburg was zeer emotioneel.

De afgelopen jaren is Duchenneheroes voor mij tegelijkertijd een vakantie, beproeving als weerzien moment. Het blijft emotioneel maar met name prachtig dat we dit dan nog kunnen doen voor onze kinderen en speciaal voor Morris. Met je vrienden en vaak hun families om je heen blijft zo’n week een eikpunt in het jaar. Ik vel me soms schuldig als ik niet thuis ben maar bijvoorbeeld aan het trainen. Je zou willen dat Morris ook het plezier zou kunnen beleven wat ik al jaren ervaar sinds ik op mijn negende mijn eerste toertocht fietste en op m’n dertiende mijn eerste wedstrijd. Dit zal nooit gebeuren maar er is nog genoeg om wel van te genieten.

We gaan ook in 2015 weer zorgen voor een geweldige financiële bijdrage aan de onderzoeken die nodig zijn om deze ziekte dragelijker te maken voor iedereen. We hebben daarvoor jullie steun hard nodig.

Veel leesplezier met onze site!