Van trainen en papbenen

Zoals in voorgaande artikel te lezen is, wordt er door alle bikers hard getraind. Ik zelf vertrek morgen ochtend met Anique, onze 2CV en mijn fietsje richting de Jura om daar te genieten van een heerlijke vakantie en de nodige trainingsarbeid te verrichten. Volgens de info op het www zijn er voldoende ATB routes, daar verheug ik mij nu al op. Maar op de valreep voor het vertrek, over 6 uurtjes gaat de wekker, nog even een eerlijk vervolg op mijn artikel over superbenen.

Berichte ik eerder vol enthousiasme over het verschijnsel superbenen, inmiddels heb ik afgelopen weekeinde ook ervaring opgedaan met de welbekende papbenen. Wat zijn papbenen? De papbenen die ik ervaren heb zijn benen die hetzelfde voelen wanneer je tot aan je middel in het water staat en dan probeert te rennen. Je wil wel, maar het gaat niet. Je komt wel vooruit, maar met veel moeite en niet zo snel als dat je eigenlijk verwacht. Papbenen zijn ook benen die je toelachen; heel geniepig lachen. Na veel ploeteren weet je eindelijk weer in het wiel te kruipen van Michiel, om vervolgens te constateren dat dit wiel weer bij je wegloopt. Is íe dan stiekem weer harder gaan fietsen? Een blik op de teller bewijst echter dat je last hebt van papbenen; ondanks alle inspanningen is je tempo weer gedaald. En je benen en Michiel maar lachen, heel geniepig…

Hoe je aan papbenen komt, dat is niet belangrijk. Hoe kom je er vanaf? ik heb wederom geen flauw idee. Ik hoop alleen dat dit voorlopig de laatste keer was dat ik er last van had. Wat papbenen, ik kan ze missen als kiespijn.

Salut et au revoir.