Mannen om van te houden
Nu, drie dagen verder komen de eerste (heimwee) verhalen alweer naar boven. Wat was het fantastisch, wat is er veel geld op gehaald, wat waren de Ardennen nat, wat was de intocht super… etc. Ik besef me steeds meer dat de Duchenne Heroes meer is dan 300 fietsers en 200 begeleiders afzonderlijk. Het is de kracht van de organisatie om deze vreselijke en slopende ziekte te lijf te gaan met een prachtig evenement waarbij wij onze spieren hebben laten spreken voor de spieren van de kinderen. Hoe kwamen ze vier jaar geleden op het idee? Voor mij in ieder geval een uitkomst. Afgelopen week was organisatorisch een topper. Ga er maar aan staan een nomadenkamp met 500 man elke dag in toom te houden en 100 km te verplaatsen, er voor zorgen dat ieder zijn fiets kan afspuiten (en zijn/ haar lichaam), lekker warm eten krijgt, het ontbijt om 06.30 uur klaar staat, er geen renners ‘kwijtraken’ en dat de zon toch echt gekomen is. Vera : GEWELDIG. Tenslotte ben ik erg trots op de Morrisbikers- en draaiers, want zonder hen was het nog zwaarder om dit alles te dragen.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!