Het gevoel van superbenen….

Als een wielrenner weer eens een klinkende overwinning heeft behaald, wordt door die renner zijn uitmuntende prestatie vaak toegewezen aan “Superbenen.” Ik heb me altijd afgevraagd wat hij dan bedoelt met Superbenen? Dan niet refererend naar de prachtige benen partij waar Doutzen Kroes zich op voort beweegt, maar naar de ledematen waardoor een renner zo goed kan fietsen.  Wat zijn Superbenen, hoe voelen Superbenen, en hoe kom je aan Superbenen. Kun je die trainen of prepareren? Eindelijk heb ik een antwoord op mijn vragen gevonden.

We schrijven 20 Juli 2008, de dag dat de tour karavaan van Embrun naar Prato Nevoso trekt. De dag waarop Simon Gerrans de etappe won en ongetwijfeld ook Superbenen had. De dag dat ik met Michiel en Paul de tour karavaan gingen opzoeken en we per fiets van Embrun naar de Col dÁgnel gereden zijn om daar de renners aan te moedigen. Ook de dag waarop het slecht weer was, zwaar bewolkt, wind en regen. De dag waarop ik mocht ervaren wat Superbenen zijn.

Het begon ’s ochtends toen ik met Michiel per fiets naar Paul ben gereden, een stuk van zo’n 30 kilometer. Enthousiast gemaakt door de prachtige omgeving en het vooruitzicht eindelijk weer eens bergop op te kunnen fietsen, lieten we ons door regen niet tegenhouden. Na Paul te hebben opgehaald, zijn we over de route van de tour gereden richting Col dÁgnel, de eerste beklimming van die dag. De rit daar heen verliep over glooiend terrein met af en toe een klein stukje omhoog. Dat liep heerlijk en gaf mij het gevoel dat ik die dag lekker zou gaan fietsen. Het gevoel dat fietsen niet slechts fietsen is, maar echt genieten; zo lekker makkelijk de trappers kunnen ronddraaien en altijd het juiste verzet kunnen vinden.

Op de terugweg was er het echte gevoel van Superbenen. Eerst berg afwaarts, dat gaat bijna vanzelf. Maar dan tegen een stevige wind in met z’n drie-en kop over kop; waarbij je voor je gevoel net even een langere aflossing kan doen dan je team genoten en hun dus net wat langer uit de wind kan houden zonder dat dit extra moeite kost. Vervolgens, na Paul te hebben afgezet, in de stromende regen tegen de wind in naar Embrun. Tempo kunnen blijven maken zonder noe te worden, op de ATB tegen de 35 km per uur kunnen blijven fietsen. Het gevoel dat degene achter jou alleen nog maar in je wiel kan blijven en daar al blij mee is (sorry Michiel), terwijl je zelf voelt dat je eigenlijk nog een beetje harder kunt. Bij het binnen rijden van Embrun op een klein klimmetje nog even gas kunnen geven om tempo te houden. En dan richting de camping, op de laatste beklimming van de dag nog even een eindspurt inzetten. En tot slot na 110kilometer bij aankomst het gevoel hebben van wow, dit wil ik morgen weer! Dat alles is het gevoel van Superbenen.

Hoe kom je aan superbenen? Ik heb geen flauw idee. Ik hoop alleen dat ik ze in September tijdens de Duchenne Heroes Classic, 7 dagen lang mag hebben. Dan wordt het echt genieten. Ik kijk er nu al naar uit…..