Nog geen 2 weken geleden was de finish van Duchenne Heroes 2009. En wat was het weer een fantastische week. Met de ervaring van 2008 heb je als biker natuurlijk een beeld van wat je kunt verwachten. Maar het is toch weer een hele beleving om te zien dat 500 mensen zich een week lang (en waarschijnlijk ook lang daarvoor) keihard inspannen om er samen een mooi evenement van te maken en samen de doelstelling van Duchenne Heroes na te streven, geld en aandacht voor Duchenne. Elke deelnemer en elke vrijwilliger met zijn eigen verhaal en eigen motivatie om af te zien, vallen, opstaan en weer doorgaan. Super. En daarbij de fantastische fietsroutes, werkelijk een genot en een knap stukje werk van de heren die deze routes gemaakt hebben. Complimenten waard.

Dan kom je thuis en merk je pas hoeveel mensen hebben mee geleefd, ons dagelijks gevolgd hebben op internet en hoeveel contact thuisblijvers onderling hebben om de prestaties van de Heroes te bespreken. Mooi om ook deze verhalen te horen. En iedereen is benieuwd naar je ervaringen; dat is leuk, want elke keer wanneer je je verhaal kunt doen, kun je weer een beetje na genieten. En het summum van alle enthousiasme is wel dat de eerste sponsors voor de editie van 2010 zich reeds gemeld hebben.

Tijdens de voorbereidingen van editie 2009 had ik wel eens het gevoel dat alle voorbereidingen wel veel tijd vergen en vroeg ik mij af of ik die tijd nog een jaar zou willen vrijmaken om te trainen. Een drukke baan, een 10 jaar durende verbouwing die nu toch echt eens afgerond moet worden, misschien toch nog eens een lange reis naar Afrika. Kortom, ben ik er in 2010 wel bij? Maar nu ik weer al het enthousiasme ervaar bij alle deelnemers, onze supporters, de sponsors en niet te vergeten de dankbaarheid van alle Duchenne patiëntjes en hun familie, Michiel en zijn gezin, dan twijfel ik niet meer, dan weet ik het zeker: de titel van dit artikel had moeten zijn: nog 50 weken te gaan….. Ik ga snel mijn fiets weer poetsen, want er mag weer getraind worden.

Om een beetje de sfeer van Duchenne Heroes en de Morrisbikers en Draaiers te ervaren kan iedereen die dat leuk vindt links in het hoofdmenu klikken op fotogalerij en daarna naar onder scrollen en vervolgens doorklikken op Duchenne Heroes 2009. Met een kleine 30 foto’s proberen we een gevoel weer te geven. Mocht er belangstelling zijn voor een dvd et alle foto’s , mail dan naar info@morrisbikers.nl en er wordt een schijfje opgestuurd.

Nu, drie dagen verder komen de eerste (heimwee) verhalen alweer naar boven. Wat was het fantastisch, wat is er veel geld op gehaald, wat waren de Ardennen nat, wat was de intocht super… etc. Ik besef me steeds meer dat de Duchenne Heroes meer is dan 300 fietsers en 200 begeleiders afzonderlijk. Het is de kracht van de organisatie om deze vreselijke en slopende ziekte te lijf te gaan met een prachtig evenement waarbij wij onze spieren hebben laten spreken voor de spieren van de kinderen. Hoe kwamen ze vier jaar geleden op het idee? Voor mij in ieder geval een uitkomst. Afgelopen week was organisatorisch een topper. Ga er maar aan staan een nomadenkamp met 500 man elke dag in toom te houden en 100 km te verplaatsen, er voor zorgen dat ieder zijn fiets kan afspuiten (en zijn/ haar lichaam), lekker warm eten krijgt, het ontbijt om 06.30 uur klaar staat, er geen renners ‘kwijtraken’ en dat de zon toch echt gekomen is. Vera : GEWELDIG. Tenslotte ben ik erg trots op de Morrisbikers- en draaiers, want zonder hen was het nog zwaarder om dit alles te dragen.

Vandaag de langste etappe maar qua moeilijkheid 2 **. Tijd om zich eindelijk eens te vertonen in de mooie roze Leontine.nl pakjes  De mooie shirts met vrouwelijke vorm staan de mannen echt super (helaas is er nog geen foto beschikbaar!) Wederom pech voor Mathijs, zijn blessure speelde weer op, waardoor hij op het eerste checkpoint af moest stappen! Hadden de overige bikers even de tijd om een echte heren wielerbroek aan te trekken want een vrouwen broek zit toch niet geheel comfortabel, volgens de heren krijg je er een rauwe kont van. En dat willen de dames thuis blijvers natuurlijk niet want morgen kunnen ze eindelijk de mannen weer in de armen sluiten. Maar eerst staat er voor de mannen nog een bbq, bonte avond en een etappe naar Nijmegen op het programma. Volgens de berichten reizen er veel supporters van de Morrisbikers naar Nijmegen af, waar het waarschijnlijk weer een flinke gezellige happening zal worden.

Vandaag zijn we over de helft. Maar eerst deden we nog een rondje Limburg. Van Vijlen naar Valkenburg. Hemelsbreed maar 20 km, maar de parcoursbouwer heeft ons weer alle hoeken, mountainbikeroutes en bergen laten zien. Gelukkig reed Matthijs weer mee en bleven de lekker banden beperkt tot 2 (vorig jaar op deze etappe 6). Helaas vandaag nog geen zon maar de voorspellingen zien er goed uit. Morgen dalen we af naar het vlakkere deel van Nederland.